9 mei
Case
Dizang zag een monnik aankomen en toonde zijn lerarenstaf.
De monnik boog.
Dizang vroeg: wat heeft je doen buigen?
De monnik zei: “Ik bedankte u voor uw instructie.”
Dizang gaf de monnik een tik en zei: “Je zag me met mijn lerarenstaf en je bedankte me. Waarom bedank je me niet als je me elke dag de vloer ziet vegen?”
(Shinji Shobogenzo)
Kort
Snobisme is overal en nergens goed voor.
Iets langer
Dit verhaal doet me denken aan een bijzonder moment in mijn eigen zenopleiding. Tijdens een retraite zag ik een van mijn medeleerlingen de trappen vegen. Talloze keren had ik iemand de trappen zien vegen op zen-retraites. Maar deze keer stond ik aan de grond genageld. Mijn medeleerling stond rustig, helemaal betrokken, en zonder enige zen-air zijn taak te doen. Ik besefte dat ik al die tijd onbewust een onderscheid had gemaakt tussen de 'echte' zen-dingen, zoals meditatie en de onderrichtingen, en de dingen die nu eenmaal ook moesten gebeuren, zoals de werkperiodes. In theorie wist ik natuurlijk allang dat die twee niet gescheiden zijn, maar iets in mij had dat in de praktijk nog niet helemaal door. Door dat besef viel dat onderscheid plots weg. Dat was heel indrukwekkend om te voelen.
Vele jaren later kan ik het effect nog altijd voelen als ik aan het voorval denk. Helaas heb ik mijn medeleerling nooit verteld wat hij voor mij betekend heeft. Ook dit zal hij niet lezen, omdat hij geen Nederlands begrijpt. Maar toch: Merci mille fois, Jean-Robert. Gassho.
Voor de hele reeks, klik hier.
Deze notities zijn ook dagelijks te volgen op Bluesky en Mastodon.
Als je deze teksten ook in de praktijk wil brengen, kun je deelnemen aan de online ZIT-sessies.