30 mei
Case
Zuigan riep zichzelf elke dag toe: “Meester!” en antwoordde: “Ja!”
Dan zei hij: “Wees helemaal alert!”
En hij antwoordde: “Doe ik!”
“Laat je vanaf nu nooit meer door andere bedotten!”
“Nee, dat zal ik niet laten gebeuren!”
(Wumenguan)
Kort
Leerling zijn is een kunst.
Iets langer
Hier zien we iets heel interessants gebeuren. Meestal is een zenverhaal een interactie tussen twee mensen. Maar hier is het een interactie tussen één mens, Zuigan. Of beter gezegd: Zuigan splitst zich op in twee mensen: de leraar Zuigan en de leerling Zuigan. Of nog beter gezegd: hij splitst zich niet op, hij ziet in dat hij, net als iedereen, niet één mens is, maar een heleboel stemmen die door elkaar spreken. En van al die stemmen laat hij er hier twee aan het woord. De stem van zijn ideaal en de stem van degene die bereid is om naar dat ideaal te streven. De eerste noemt hij zijn meester. De tweede is de goede leerling. En die lijken het goed met elkaar te kunnen vinden. Ze praten elke dag met elkaar.
Het is vrij populair om te zeggen dat je je eigen meester moet zijn. Dat past bij ons hyper-individualistische wereldbeeld. Maar de vraag hier is, of we ook onze eigen leerling durven te zijn. Degene die het niet weet. Die wel bereid is te luisteren naar een groot ideaal dat hij nog niet belichaamd, maar daar wel naar probeert te streven. Dat heeft Zuigan duidelijk wel mooi voor elkaar. Het is goed om die twee stemmen met je mee te dragen.
Voor de hele reeks, klik hier.
Deze notities zijn ook dagelijks te volgen op Bluesky.
Als je deze teksten ook in de praktijk wil brengen, kun je deelnemen aan de online ZIT-sessies.