13 mei
Case
“Stilzitten met je lichaam is makkelijk. Stilzitten met je geest is moeilijker. Omdat we bang zijn in een leegte te vallen.”
(Huangbo)
Kort
We laten zoveel minder vallen dan we denken.
Iets langer
In het begin, als je leert mediteren, lijkt stilzitten de grote uitdaging is. Maar doorgaans valt dat nogal mee. Ook als het wat lastiger wordt op het zitkussen, kom je er vanzelf achter dat je ook dan rustig en onbeweeglijk kunt blijven zitten. Maar die geest! Hoeveel moeilijker is het niet om die stil te krijgen!
De moeilijkheid komt onder andere voort uit een verkeerd beeld van een stille geest. Het hoeft niet per se te gaan over een gedachteloze geest, of een geest die zo geconcentreerd is dat hij nog nauwelijks iets waarneemt. Zulke toestanden bestaan, en ze kunnen ons helpen, maar ze zijn niet het streefdoel.
Een andere reden is dat we onze meditatie makkelijk overschatten. We denken iets te snel dat onze geest tot bedaren is gekomen. Maar dan ontdekken we dat er toch nog dingen door onze geest spoken, die we tevoren helemaal niet doorhadden, en die helemaal geen zin lijken te hebben om losgelaten te worden. Daar subtiel mee experimenteren, kan een hele mooie meditatie opleveren. Onze geest lijkt op honderden kleine handjes zich aan een wand vasthouden, en die we één voor één voorzichtig durven loslaten. Om te merken dat we die wand niet nodig hebben. Onze handen komen vrij. Een hele opluchting.
Voor de hele reeks, klik hier.
Deze notities zijn ook dagelijks te volgen op Bluesky en Mastodon.
Als je deze teksten ook in de praktijk wil brengen, kun je deelnemen aan de online ZIT-sessies.