12 februari
Case
Tanzan en Ekido liepen langs een modderige weg. Het was hevig aan het regenen. Bij een kruispunt dat helemaal onder water stond, zagen ze een liefelijke jonge vrouw staan met een zijden kimono, die het kruispunt niet kon oversteken. “Kom maar, juffrouw,” zei Tanzan meteen. Hij pakte haar op in zijn armen en zette haar over de modderpoel. Ekido zei niets. Pas toen ze 's avonds aan hun overnachtingsplaats aankwamen, kon hij zich niet langer inhouden. “Wij zijn monniken en wij houden afstand van vrouwen,” zei hij, “vooral bij jonge en mooie vrouwen. Dat is gevaarlijk. Waarom deed je dat dan toch.?” “Ik heb die vrouw daar achter gelaten”, antwoordde Tanzan. “Draag jij haar nog altijd rond?”
Kort
Soms moet je strikte morele voorschriften loslaten. Maar dat betekent nog niet dat ze zinloos zijn.
Iets langer
Tanzan is duidelijk de held van het verhaal. Ekido krijgt de zwarte piet. Hij wil zuiver op de graat zijn, maar blijkt uiteindelijk meer geobsedeerd te zijn door vrouwelijk schoon dan Tanzan. Terwijl Tanzan toch maar mooi iemand concreet geholpen heeft. Maar toch heeft Ekido een punt. Als je gekozen hebt voor een celibatair leven, dan let je inderdaad maar beter op met het ronddragen van mogelijk seksueel prikkelende medemensen. Je hoeft geen al te grote fantasie te hebben om te bedenken welke problemen dat kan geven. Morele regels kunnen een grote steun zijn. Op voorwaarde dat je er de zin van kunt inzien. Losjes omgaan met gedragsregels, kan sympathieker overkomen, maar maakt alles ook complexer. Dus moet je nog beter uitkijken. Een strenge levensstijl kan ons in een keurslijf van regels doen belanden. Een al te losse omgang kan ons doen belanden in het keurslijf van onze zin en tegenzin. Dat zijn heel reële issues. Maar al bij al is is hier de belangrijkste vraag hier toch: “waarmee is degene in nood hier en nu het best geholpen?”
Voor de hele reeks, klik hier.