14 november
Case
Dahui werd ziek en kondigde aan dat hij snel zou sterven. Hij schreef en afscheidsbrief aan een vriend. Op vraag van zijn leerlingen schreef hij een vers met grote penseeltrekken:
“Geboorte is gewoonweg zo
De dood is gewoonweg zo.
Dus wat betreft daar een gedicht over schrijven,
wat maakt dat uit?”
Kort
En dat gedichtje bewaren je leerlingen dan!
Iets langer
In Dahui's* tijd was het de gewoonte dat zenleraren net voor hun dood, op dringende vraag van hun leerlingen nog snel een wijsheid in dichtvorm neerpenden. Er werd blijkbaar vanuit gegaan dat zenleraren net voor hun dood nog iets te vertellen hadden dat ze tevoren nog niet gezegd hadden. In de verhalen daarover gaan ze dan in meditatiehouding zitten, schrijven hun gedicht, gooien het penseel neer en sterven ter plekken. De verhalen zijn allemaal een beetje dramatisch en vooral te eenvormig om geloofwaardig te zijn. Het zijn mooie legendes.
Dahui zou Dahui niet zijn mocht hij hiermee niet de draak steken. Hij levert weliswaar netjes het gedicht en hij zal in het verhaal ook meteen daarna sterven. Maar hij breekt wel met het idee dat het moment voor onze dood een bijzonder moment is. In zijn gedicht noemt hi het een moment als elk ander. Doen alsof we dan plots veel wijzer zullen zijn dan tevoren is eerder een kwalijke illusie dan een mooie legende. We hebben niet te wachten tot onze laatste ademstoot om wijs te zijn. Elke moment is een mogelijk moment van praktijk.
*Dahui Zonggao (1089-1163).
Voor de hele reeks, klik hier.
Deze notities zijn ook dagelijks te volgen op Bluesky.