1 november
Case
Toen Kisa Gotami's baby na een ziekte stierf, weigerde ze dat te geloven. Ze bleef met het kind rondlopen, op zoek naar medische hulp. Ze kwam de Boeddha tegen en vroeg hem of hij haar misschien kon helpen. De Boeddha antwoordde dat hij haar zou helpen als ze hem een mosterdzaadje kon brengen, gekregen van een familie waar niemand was gestorven. Kisa Gotami ging van deur tot deur, en hoewel iedereen haar mosterdzaadjes wilde geven, kon niemand zeggen dat in hun familie nooit niemand was gestorven. Uiteindelijk kalmeerde Kisa Gotami's geest en kon ze haar overleden kind loslaten. Ze sloot zich aan bij de Boeddha en werd een verlichte wijze.
Kort
Leed kan tot waanzin leiden. Of tot verlichting.
Iets langer
Dit is een verhaal uit vroege commentaren op verzen van leerlingen van de Boeddha*. Op de dag waarop we onze doden herdenken is dit een goed verhaal om voor ogen te houden. Natuurlijk gaat het over het aanvaarden van het onvermijdelijke van de dood. Maar er zit meer in dan enkel aanvaarding. Het verhaal begint zoals rouw altijd begint: met allerlei strategieën om de rouw niet in het gezicht te hoeven kijken. Om geen afscheid te nemen, en het leven zonder de geliefde nog niet aan te vatten. Alsof het een vorm van verraad is om los te laten. Rouwen vraagt tijd. Tot we in elk deeltje van ons lichaam en onze geest kunnen laten doordringen dat de ander echt weg is. Dat is zo is. En dat het geen verraad is om nadien het leven opnieuw aan te vatten. Niet op dezelfde manier; Want dat kan niet. Maar geraakt, gevoed, onderricht door de ervaring van de nabijheid van de dood. Het kan een vorm van verlichting zijn.
* Siddhattha Gotama (480-400 v. Chr.).
Voor de hele reeks, klik hier.
Deze notities zijn ook dagelijks te volgen op Bluesky.